Kendileri 4. sınıf İngilizce öğretmenim olmakta. Koleje başlamanın getirdiği eziklikle sus pus otururken saçımı okşayıp ne şirin kız demişti oysa evrimin kayıp halkasıydım. ( bıyık tek kaş favori falan) Dişlerimin arasından nefes aldığım (ayrık diş sorunsalı) , banyo yapmaktan nefret ettiğim , ağzımda tek bir lokmayla 2 saate yakın dolanabildiğim dönemler..
Onun bu iltifatı beni ve sırtımdaki tweenies çantamı yerden 2 metre rahat yükseltmişti ve bu yükseliş orta sona kadar polinom eğrisi şeklinde devam etti.
Çok hazırcevap olduğumu düşünürdüm o ne dese mal gibi atlardım. Hiç unutmam bir keresinde İngilizcenin heryerde konuşulduğunu söylemişti de bizim evde tek bir allahın kulunun konuşmadığı üzerine tartışmaya girmiştim.
Diyorum ya daha tam evrilememiştim.
Konuşma becerisi kazanmış bir gorildim.
Nese bir şekilde beni yonttu etti yüzlerce sayfa kelime yazdırdı sanki herşey tam gibi aksan çalıştırdı ve beni bugün bir Yds adayı olarak topluma sundu.
Ama aşkımı hiiiç anlamadı.
Ne zaman yanına gitsem başımı okşadı fare dedi... Oysa ben aşkım bitanem falan bekliyordum.
Okul müsamerelerinde topuklu ayakkabıyla yamuk yumuk yürüyüp özensizce boyanmış dudağımla işve yaptım ama dikkatini bile çekmedi..
Bir gün de gidiverdi okulumdan..
Yıllar sonra FaceBook'ta buldum.. Bize asla söylemediği takımını ve nişanlandığını öğrendim..
Bir genç bayan olarak ilk kez sevdiğim bir adamın nişanlandığını evleneceğini gördüm.
İlk kez kalbim kırıldı..
O zamandan beri hayatımdaki her erkek beni terk edecekmiş gibi geliyor..
sad story
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder